Altuğgecen hafta sonundan beri özgürlüğünü ilan etti.Artık tek başına alıp başını gidiyor. Adamım artık yardımsız bir şeklide yürüyor. Biz yine de temkinli olsak da , Altuğ kendinden emin olarak hayatına devam ediyor.
Çok alem çocuk.. Herşeye kendisi karar veriyor. Yapmak istemedi mi hiç bir şey yaptıramıyoruz , yediremiyoruz..Şu sıralar azıları çıkmaya çalışıyor. O nedenle akşama doğru huzursuz ve acayip iştahsız. Cumartesiden beri çok zor yemek yedirebiliyoruz.Ama cola gördüğünde ya da çikolata veya kraker hiç ititraz etmiyor. Hemen o minik ağzını açıveriyor. Bunun dışında kaşık ve çatalla kendi kendine yemek yemekten çok hoşlanıyor.Ona aldığımız plastik kaşık-çatallara da hiç rağbet etmiyor. İlla ki bizimkileri kullanacak..
En büyük zevklerinden biri de ayakkabı dolabını boşaltmak.. Ayakkabıları tek tek çıkarıyor. Ardından da tekrar dolduruyor.Dolap boşaltmak çok hoşuna gisyor. Ayrıca kendi odasındaki dolabı da boşaltmayı seviyor. Ayrıca gardolabın içine girip oturmayı ve saklanbaç oynamayı çok seviyor. Şimdi düşündüm de hiç orada resmi yok..Hemen çekmeliyim..çok tatlı oluyor:)))
Oyun çadırı aldık, geçenlerde ikeadan.. O kadra mutlu onun içinde .. İçine girip-çıkıyor. Benden saklanıyor, onu bulmamaı istiyor. Saklambaç oynuyoruz.
Benim durumuma gelirsek; her geçen gün Altuğ büyüdükçe suçluluk duygum da büyüyor. Eve işten gelince çok yorgun oluyorum. Altuığ ile oyun oynasak da arada oturmak da istiyorum. Ve suçluluk duygularım bu sefer kabarıyor. Bilemiyorum, her anne böyle mi?
Ben yemek yedikçe rahatlayan, huzurla oyun oynadıkça mutlu olup rahata eren bir anneyim.. Oğlum doğduğundan beri psikobat biri oldum çıktım.. Rüyalarımda bile oğlumu yediriyorum.. Kabuslar görüyorum, uykularım kaçıyor. BU durumda olan anneler var mı ki?????????
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder